Për dekada të tëra, shumë veta besonin se monumente si Muri i Madh Kinez ose piramidat mund të shiheshin nga hapësira. Imazhet satelitore dhe raportet e astronautëve e kanë hedhur poshtë këtë, duke i zbuluar këto ide si mite. Në vend të kësaj, një strukturë moderne e ndërtuar nga njeriu në Spanjë, e mbuluar nga mijëra serra plastike, reflekton aq shumë dritë sa mund të shihet nga orbita. Kjo zonë e gjerë ndodhet pranë qytetit El Ejido, në provincën e Almerías, në Spanjën juglindore, dhe njihet në vend të kësaj si ” Mar de Plástico ” ose “det plastik”.
Duke u shtrirë në më shumë se 40,000 hektarë — afërsisht 150 milje katrorë — ky rrjet i gjerë serrash formon një mozaik verbues të dukshëm nga hapësira. Sipas Observatorit të Tokës të NASA-s , çatitë e bardha plastike reflektojnë intensivisht rrezet e diellit, duke e bërë zonën të shkëlqejë si një pasqyrë kundrejt terrenit të thatë përreth.
Pedro Duque , një astronaut spanjoll dhe ish-Ministër i Shkencës, konfirmoi në një intervistë të vitit 2007 se mund t’i shihte serrat nga Stacioni Ndërkombëtar Hapësinor . Rajoni prodhon sasi të mëdha perimesh si domate, speca, kastraveca dhe shalqinj, shumë prej të cilave furnizojnë supermarketet evropiane gjatë muajve të ftohtë.
Me kalimin e kohës, mbulesat plastike evoluan në serrat në shkallë të plotë që shihen sot, duke përfshirë metoda moderne bujqësore si ujitja me pika dhe hidroponika. Këto përparime ndihmuan në shndërrimin e tokës dikur të shkretë në një furnizues kryesor të produkteve të freskëta për Evropën.
Të dhënat nga instrumentet MODIS të NASA-s zbulojnë se çatitë plastike reflektuese kanë shkaktuar një efekt ftohjeje të lokalizuar. Midis viteve 1983 dhe 2006, ndërsa rajoni përreth u ngroh me afërsisht 0.5°C për dekadë, zonat e mbuluara nga serrat u ftohën me 0.3°C për dekadë.
Pavarësisht këtij përfitimi, përdorimi i gjerë i plastikës dhe bujqësia intensive kanë ngritur shqetësime në lidhje me qëndrueshmërinë mjedisore. Mbeten pyetje në lidhje me menaxhimin e mbetjeve plastike, konsumin e ujit dhe kushtet e punës së punëtorëve në zonë.
Deti i pafund i plastikës së bardhë ka tërhequr vëmendjen edhe të regjisorëve. Pamjet hapëse ajrore të filmit të vitit 2017, Blade Runner 2049, u filmuan këtu, duke përdorur hapësirën e çuditshme të serrave për të evokuar një atmosferë futuriste dhe distopiane. Ndërsa mund të duket si imazhe të gjeneruara nga kompjuteri, “deti i plastikës” është shumë real, duke u shtrirë nëpër peizazh në një shfaqje pothuajse sureale të zgjuarsisë njerëzore dhe kompleksitetit mjedisor.
Ky kompleks masiv serrash pranë El Ejido qëndron si një shembull unik se si aktiviteti njerëzor e ka riformësuar tokën, duke krijuar një fuqi moderne bujqësore që është e dukshme jo vetëm nga qielli aty pranë, por edhe nga vetë hapësira.
