Aleati i Berishës Nard Ndoka siç duket nuk e ka pritur mirë humbjen e zgjedhjeve nga ana e Sali Berishës që e uli PD nga 59 deputetë në 50.
Ndoka përmes një statusi thotë se themeli i kësaj krize është Sali Berisha, madje e quan si një dhuratë për Edi Ramën, qëndrimin e Berishës në krye të opozitës.
Ndoka ka kritikuar dhe mënyrën si u bënë listat dhe e quan atë nga ana e Berishës si një kontroll politik mbi opozitën.
Më tej ai shkruan se Berisha ndërtoi një fushatë me natyrë piramidale.
Reagimi i plotë
1. Problemi Themelor i Zgjedhjeve:
Fushata e centralizuar rreth një figure
Berisha ndërtoi një fushatë me natyrë piramidale, ku të gjithë aktorët kishin një qëllim të vetëm: shërbimin ndaj liderit. Kjo mënyrë e ndërtimit të fushatës, ndonëse efikase për mobilizim afatshkurtër, çoi në eliminimin e garës së brendshme, mungesën e përfaqësimit të gjerë dhe bllokimin e çdo energjie të re.
Pasojë: Humbja e besimit në përfaqësim real, krijimi i një strukture që nuk prodhon liderë, por ndjekës.
2. Çfarë mund të ishte bërë ndryshe?
Modeli i hapur dhe përfaqësues i garës për kryeministër:
• 5 figura politike si kandidatë alternativë për kryeministër: Belind Këlliçi, Tomor Alizoti, Ilir Alimehmeti, Jorida Tabaku, Gazment Bardhi, të gjithë këto në liste të hapur.
• Lista të hapura dhe transparencë për mënyrën si zgjidhet kandidati për kryeministër – sipas votës në zgjedhje + finalizim në primare të pas-zgjedhjeve.
• Model hibrid anglosakson dhe italian, ku figura të forta në qarqe konkurrojnë për të rritur edhe votën kombëtare.
Qeveri hije me përfaqësim territorial real:
• Çdo qark përfaqësohet me emër dhe mbiemër në qeverinë hije duke krijuar një Lider Lokal qe merr pergjegjësi.
• Njerëzit duan të dinë se kush do jetë ministri i tyre nëse opozita fiton – konkretizim, jo premtime abstrakte.
3. Pse do funksiononte kjo skemë?
Sepse:
• Grupet e interesit kërkonin përfaqësim të vërtetë, jo teatër politik: pronarët, ish-të përndjekurit, diaspora, biznesi i vogël, votuesit gri, madje edhe segmentet që zakonisht i përdorin pushtetet për pazare.
• Në mungesë të një alternativë konkrete, me njerëz realë, Rama vazhdon të fitojë jo për merita, por për mungesë konkurrence serioze.
4. Nëse jo kjo skemë, atëherë çfarë ndodhi?
• Berisha zgjodhi të ruajë kontrollin absolut mbi opozitën, duke mos u ngritur “mbi palët”, por duke u bërë vetë palë me njërën prej tyre.
• Në këtë mënyrë, fut veten dhe gjithë opozitën në një ngërç përfaqësimi dhe legjitimiteti, si politik, ashtu edhe kushtetues.
• Çdo thirrje për bashkim apo moral pas humbjes nuk ka më vlerë politike, sepse vota e qytetarit kërkon strukturë përfaqësuese, jo figura tribale.
5. Konkluzioni politik:
Po, me këtë skemë do mund të fitonit, ose të paktën të krijonit një opozitë që ringjall shpresën dhe thyen apatinë. Humbja e kësaj mundësie nuk është vetëm strategjike – është humbje e besimit në pluralizëm.
Sot, Berisha është bërë simboli i një krize përfaqësimi që ka kapur gjithë opozitën, dhe ironikisht, kjo e bën Ramën më të sigurt se kurrë.
Nëse do të duhej ta sintetizoja këtë model politik me një fjali:
“Nga një lider i vetëm, te një ekip që fton përfaqësim real – kjo është rruga që opozita nuk mori, dhe sot po paguan faturën.”
