Gazetarja Kostana Morava përmes një postimi ka ndarë lajmin e trishtë. Ajo thotë se një vajzë vetëm 22 vjeçe e cila jetonte po ashtu e vetme ka humbur papritur jetën në një pallat mgjitur në lagjen e saj, në Tiranë, duke i lënë të gjithë të tronditur.
Në teori, duhej të isha mësuar që të mos prekem.Por ja që dashuria për jetën, respekti për shpirtin, më janë ngjizur aq thellë, sa asnjë stërvitje nuk ma ftoh dot zemrën” – shprehet gazetarja duke bërë thirrje për më tepër dashuri me njëri-tjetrin.
Postimi i plotë i Kostana Moravës:
Sot, një vajzë vetëm 22 vjeçe humbi jetën në gjumin e drekës. Jetonte e vetme, në pallatin ngjitur me timin.
Të parët që morën lajmin ishin fëmijët e lagjes që u përballën me shumë makina pollicie dhe ambulanca poshtë pallateve. Ata që lozin çdo pasdite nën ballkonet tona. Ata që nuk dinë ende si ta përpunojnë vdekjen, por që e nuhasin tmerrin sapo u shfaqet. Ishin ata që vrapuan drejt nesh, të rriturve, me sytë e zgjeruar nga frika, me zëra që dridheshin Jo thjeshtë për të na rrëfyer ngjarjen por edhe sepse kërkonin një përqafim, një konfirmim të heshtur nga të rriturit se gjithçka do të jetë në rregull, kërkonin një fjali që do t’u qetësonte zemrat e tyre të brishta, të tronditura më shumë se tonat.
Më zuri në befasi kjo situatë…
Pa fjalë.
Por u përpoqa t’ua them, “se jeta, edhe pse e ndalur në një apartament të heshtur, vazhdon për ata që janë ende këtu. Që Jeta do që ne ta nderojmë. Që të rriten me dëshirë dhe qëllim për ta kuptuar jetën dhe për ta jetuar me më shumë kuptim.”
Një nga djemtë, ndoshta 8 vjeç, këputi një lule në oborr të lagjes dhe më tha: “Unë do t’ia jap këtë lule.”
Mbeta pa fjalë.
Fëmijët janë shumë më të mençur, më të mprehtë, më zemërgjerë, më empatike dhe më “me këmbë në tokë” se shumë të rritur të mbledhur bashkë.
Ndërkohë, mjekët po përgatiteshin të dilnin me barrelën e ftohtë që mbante trupin e saj të qetë. Prindërit e saj po vinin me ngut nga larg, për të mos e takuar dot më në jetë. Dhe fëmijët po shikonin. Me sy të lagur. Me një ndjenjë që askush nuk u mëson si ta mbajnë brenda, si ta përpunojnë, si ta shërojnë por janë të lirë për ta jetuar ashtu si vjen. Nuk e refuzuan dhimbjen, nuk u shmangën, nuk bënë sikur nuk panë por qendruan prezent në këtë çast me vetëdije. Sa leksion i madh nga të vegjelit.
Këto ngjarje ndodhin çdo ditë. Kam kaluar shumë vite duke transmetuar live në televizion lajme të trishta, të dhimbshme, të pashmangshme.
Në teori, duhej të isha mësuar që të mos prekem.Por ja që dashuria për jetën, respekti për shpirtin, më janë ngjizur aq thellë, sa asnjë stërvitje nuk ma ftoh dot zemrën.
Po ndaj këtë ngjarje me ju jo për të rrëfyer një tragjedi. Por për të ndarë një thirrje që më buron nga thellësia e shpirtit:
Bëhuni të mirë.
Silluni mirë.
Kërkoni falje Zotit.
Bëhuni të vetëdijshëm për fjalët dhe veprimet tuaja.
Mos e plagosni tjetrin.
Respektoni jetën.
Falni mëkatarët tuaj.
Jepni. Me zemër të hapur, jepni çdo gjë që keni mundësi të jepni, një fjalë, një përqafim, një lule.
Jeta është dhurata më e madhe që kemi.
Është prova e ekzistencës së krijimit.
Është rruga ku shpirti ose ngrihet, ose humbet.
Zgjidhni ta nderoni.
