Besimtarët ortodoksë të kryeqytetit do të kenë shumë shpejt objektin e kultit më të vecantë për të kryer ritualetyb e besimit tyre. Bëhet fjalë për kishën e shën prokopit, e cila do të hapë dyert për të pritur besimtarët, pasi punimet për rindërtimin e saj janë drejt përfundimit. Kjo kishëe ka origjinën rreth dy shekuj më parë dhe mban emrin e shenjtorit mbrojtës të kryeqytetit.
Kisha e re, e rindërtuar ka ruajtur stilin e vjetër bizantin, sipas standardeve ortodokse.
“Ketu jemi ne pjesen e narteksit, është paradhoma nëse e quajmë kështu, para se të hyjmë në pjesën qëndrore. Këtu jemi në pjesën qëndrore. Do te vendosen ikonostaset.”, tha Grigor Pelushi.
Ky objekt kulti ka një rëndësi të veçantë për komunitetin ortodoks të Tiranës.
“Është një bekim shumë i madh për besimtarët e Tiranës. Janë të shumtë njërezit që njoh të paktën këtu në tiranë që janë shumë të lidhur me kishën e Shën Prokopit. Kur vizitoj vends që i rezistuaj shkatërrimit shikoj aty familje që kanë ndërtuar një kishë të tyre. Marrëdhënia me zotin është shumë intime.”
Kisha e Shën Prtokopit u ndërtua fillimisht në vitin 1780 aty ku ndodhet sot oboori i Presidencws. Në vitet ‘30, ajo u zhvendos nga italianët, si pjesë e planit urbanistik për zgjerimin e kryeqytetit dhe u rindërtua në truallin ku ndodhet sot tek parku i liqenit artificial. Në vitin 1967 edhe kisha e Shën Prokopit pati fatin e të gjitha objekteve të tjera të kultit në vend. Regjimi i kohës shkatërroi kishën simbol të ortodoksëve.
“E prishën kupolën dhe e shndërruan në një godinë tipike të stilit sovjetik, u kthye ne restorant, “restorant liqeni” quhej, por ishte kisha.”
Ajo që kishte mbetur nga gjurmët e kishës, iu rikthye funksionit të saj të vendit të shenjtë të lutjeve pas viteve ‘90. At Grigor Pelushi kujton me emocion se rindërtimi i kësaj kishe është një ëndërr e përmbushur e kryepeshkopit Anastas.
“Me përfundimin e ndertimit të katedrales, një brengë shumë e madhe e kryepeshkopit ishte pikerisht kjo kishë. E desh zoti që ai ishte i pari që vuri atë gurin e themelit. Një moment prekës, shumë mallëngjyes, pashë kryepeshkopin shumë të gëzuar, ndoshta në ato momente të vecanta të tij.”
