Koncepti i antigravitetit ka tërhequr shkencëtarët shekuj me radhë, duke frymëzuar inovacione të reja.
Edhe pse termi ‘antigravitet’ shpesh evokon vizione të teknologjisë futuriste dhe fantastiko-shkencore, ai në të vërtetë përfaqëson një fenomen të ndërlikuar shkencor të rrënjosur në fizikë.
Për të kuptuar parimet që qëndrojnë në themel të helikopterëve antigravitet, është thelbësore të kuptohet së pari kuptimi i vetë antigravitetit.
Antigraviteti i referohet aftësisë hipotetike për të neutralizuar ose kundërshtuar forcën e gravitetit. Ky koncept nuk nënkupton mungesën e peshës së përjetuar në rënie të lirë ose orbitë, as nuk përfshin balancimin e forcave të gravitetit me forca të tjera siç është ngritja elektromagnetike.
Në vend të kësaj, antigraviteti sugjeron një skenar ku forca e gravitetit anulohet në mënyrë efektive brenda një hapësire ose objekti të përcaktuar. Kjo ide ka qenë një element kryesor në rrëfimet e fantastiko-shkencore, me shembuj të shquar si substanca të bllokimit të gravitetit e H.G. Wells ‘Cavorite’ dhe makinat ‘Spindizzy’ në Cities in Flight të James Blish.
Në një helikopter tradicional, fletët e rotorit krijojnë ngritje duke gjeneruar rrjedhë ajri poshtë tyre, duke kundërshtuar tërheqjen e gravitetit. Megjithatë, koncepti i helikopterit antigravitet e çon këtë një hap më tej duke propozuar një mekanizëm që do të lejonte fluturimin pa të njëjtat kufizime të gravitetit.
Një fenomen i tillë intrigues që prek iluzionin e antigravitetit është sinkronizimi midis shpejtësisë së kuadrove të kamerës dhe shpejtësisë së rotorit të helikopterit.
Gjatë procesit të ngritjes, mund të duket se rotorët e një helikopteri janë të palëvizshëm. Ky iluzion ndodh pasi kamera kap çdo kuadro me një shpejtësi specifike që përputhet me shpejtësinë e rrotullimit të fletëve të rotorit. Kështu, kur shihet nga këndi i duhur dhe me shpejtësinë e duhur të kuadrove, duket sikur rotorët nuk po rrotullohen fare, duke krijuar një efekt vizual magjepsës që mund të ngatërrohet me antigravitetin.
Parimi i gravitetit universal u artikulua për herë të parë nga Isaac Newton në shekullin e 17-të kur ai vëzhgoi një mollë që binte nga një pemë. Ky vëzhgim çoi në formulimin e ligjit të gravitetit universal të Njutonit, i cili përshkruan gravitetin si një forcë tërheqëse midis dy masave.
Në fillim të shekullit të 20-të, Albert Ajnshtajni i zgjeroi këto ide me teorinë e tij të relativitetit të përgjithshëm. Ajnshtajni propozoi që graviteti nuk është thjesht një forcë, por më tepër një lakim i hapësirë-kohës i shkaktuar nga masa.
Sipas kësaj teorie, objektet masive si planetët e shtrembërojnë strukturën e hapësirës, duke krijuar një tërheqje graviteti që ndikon në objektet e tjera aty pranë. Ky depërtim revolucionar ndryshoi trajektoren e fizikës, duke hapur rrugën për eksplorime të mëtejshme në ndërlikimet e ndërveprimeve të gravitetit.
Fizikanët teorikë ende po përballen me sfidën e integrimit të teorisë së gravitetit me mekanikën kuantike. Edhe pse kanë dalë disa hipoteza, siç është ekzistenca e gravitoneve – grimca hipotetike që ndërmjetësojnë forcat e gravitetit – nuk është krijuar asnjë teori kuantike përfundimtare e gravitetit.
Në pjesën e dytë të shekullit njëzet, NASA financoi Programin e Fizikës së Propulsionit të Përparuar (BPP), i cili kërkoi të hetonte metodat jo konvencionale të propulsionit, duke përfshirë konceptet antigravitet.
Megjithëse programi përfundoi në vitin 2002, ai ngjalli interes në eksplorimin e ideve të reja për udhëtimin në hapësirë dhe propulsionin.
Një nga zbatimet më joshëse të teknologjisë së antigravitetit qëndron në aviacion. Helikopterët antigravitet mund të ripërcaktojnë lëvizshmërinë urbane dhe do të eliminonin nevojën për pista të gjata dhe do të lejonin ngritje dhe ulje vertikale në zona me popullsi të dendur, duke zvogëluar mbingarkesën dhe ndotjen.
Përveç zbatimeve në aviacion dhe hapësirë, teknologjia antigravitet mund të ndikojë ndjeshëm në prodhimin e energjisë. Teorikisht, nëse do të mund të krijonim pajisje që zbutin ose mohojnë efektet e gravitetit, mund të ishim në gjendje të zhvillonim sisteme të reja energjie që janë më efikase dhe më pak të varura nga lëndët djegëse fosile.
