Nga Namir Lapardhaja
Për më shumë se tri dekada, Shqipëria është produkt i një kaosi të përgjithshëm urban, në të cilin kanë kontribuar të gjitha partitë politike gjatë drejtimit të vendit. Herë të shtyrë nga populizmi dhe nevoja për vota, herë të tjera nga mungesa e vizionit dhe e një guximi parandalues dhe transformues, realiteti sot në të katër anët e vendit nuk ka nevojë për shumë fjalë, sepse mjafton ta shohësh Shqipërinë nga lart dhe e kupton se me çfarë realiteti kemi të bëjmë.
Parë nga kjo, çdo përpjekje për të vendosur kontroll mbi territorin, është e mirëpritur, mirëpo selektiviteti dhe realizimi vetëm nëpërmjet aksioneve postzgjedhore për disa muaj dhe pastaj harrimi dhe vijimi sikur asgjë të mos ketë ndodhur, jo vetëm që nuk sjell përmirësim të gjendjes urbane, por rrezikon ta përkeqësojë atë edhe më shumë.
Ndaj edhe aksioni i ditëve të fundit për lirimin e hapësirave publike nga individë dhe biznese nuk duhet të jetë vetëm momental dhe selektiv, por duhet të jetë dëshmi e një vullneti që përpiqet për të vendosur në vazhdimësi rregull dhe ligj në një kaos urban. Sigurisht që nuk duhet të qëndrojë vetem te tendat, por duhet të shtrihet edhe më tej.
Në një vend me demokraci të konsoliduar, institucionet shtetërore nuk mund dhe nuk duhet të reagojnë me aksione selektive dhe momentale, por do duhet të funksiononin në mënyrë permanente, të qëndrueshme dhe të drejtë.
Kur pushteti lokal toleron shkeljet në këmbim të mbështetjes elektorale, e pastaj pushteti qendror godet pas zgjedhjeve, qytetari dhe biznesi janë gjithmonë palët e dëmtuara. Dhe një shtet që i vendos qytetarët në pozitë të tillë nuk është më garant i ligjit, por vetë burim i pabarazisë dhe paligjshmërisë.
