Flamujt janë simbole të fuqishme që përfaqësojnë historinë, kulturën dhe identitetin e kombeve.
Disa nga këta flamuj kanë valëvitur për shekuj, duke dëshmuar ngritjen dhe rënien e perandorive, farkëtimin e kombeve dhe formësimin e historisë botërore.
Në mesin e vendeve me flamurin më të vjetër renditet edhe Shqipëria, raporton KosovaPress.
Le të nisim një udhëtim nëpër kohë për të zbuluar disa nga flamujt më të vjetër në botë.
Japonia viti 701
Sipas traditës, perëndesha e diellit Amaterasu themeloi Japoninë në shekullin e 7-të para Krishtit dhe ishte një paraardhëse e perandorit të parë të saj, Jimmu. Edhe sot perandori njihet si “Biri i Diellit” dhe një emër i njohur për vendin është “Toka e Diellit që po Lind”. Prova e parë konkrete që dëshmon përdorimin e një flamuri diellor për Japoninë daton që nga viti 1184, por ka tradita gojore që shkojnë shekuj më parë. Forma aktuale e flamurit u miratua zyrtarisht më 5 gusht 1854, kur Japonia po fillonte të hapej për tregti dhe marrëdhënie diplomatike me vendet evropiane.
Danimarka viti 1219
Dannebrog është flamuri kombëtar i Danimarkës dhe konsiderohet flamuri më i vjetër kombëtar i përdorur vazhdimisht në botë. Sipas legjendës, ai ra nga qielli gjatë Betejës së Lyndanisse në vitin 1219. Flamuri paraqet një kryq të bardhë skandinav në një sfond të kuq, që simbolizon Krishterimin. Ai u miratua zyrtarisht në shekullin e 14-të dhe që atëherë është bërë një simbol i trashëgimisë dhe krenarisë daneze.
Austria viti 1230
Flamuri i Austrisë, me trefishin e tij dallues horizontal të kuq-të bardhë-të kuq, është një nga flamujt më të vjetër kombëtarë. Dizajni rrjedh nga stema e dinastisë Babenberg, e cila sundoi Austrinë në shekullin e 12-të. Flamuri u dokumentua zyrtarisht në vitin 1230 dhe që atëherë është bërë simbol i trashëgimisë kombëtare të Austrisë. Modeli i kuq-të bardhë-të kuq thuhet se është zgjedhur nga Duka Leopold V pas një beteje gjatë Kryqëzatave dhe që atëherë është shoqëruar me vendin, duke përfaqësuar sovranitetin dhe trashëgiminë e tij të qëndrueshme.
Letonia viti 1279
Flamuri i kuq dhe i bardhë i Letonisë është i mbushur me legjenda dhe histori. Thuhet se e ka origjinën nga çarçafi i bardhë i një kryetari fisnor letonez të plagosur, i cili ishte i njollosur me gjak përveç vendit ku ndodhej trupi i tij. I përmendur për herë të parë në shekullin e 13-të, ky flamur simbolizon qëndrueshmërinë dhe shpirtin e popullit letonez. Ngjyrat përfaqësojnë gjakun e derdhur për pavarësi dhe shpresën për paqe, duke përfshirë luftërat dhe triumfet e kombit gjatë gjithë historisë së tij.
Zvicra
Flamuri i Zvicrës, i njohur si “flamuri zviceran” ose “Schweizer Fahne”, është një dizajn i thjeshtë dhe ikonik që paraqet një kryq të bardhë në një sfond të kuq. Ky flamur mbresëlënës dhe shumë i dallueshëm simbolizon identitetin kombëtar të Zvicrës, neutralitetin dhe angazhimin historik ndaj paqes. Ngjyra e kuqe shpesh shoqërohet me trimëri dhe trimëri, ndërsa kryqi i bardhë simbolizon pastërtinë dhe besimin.
Flamuri zviceran daton që nga fundi i shekullit të 13-të, dhe dizajni i tij ka frymëzuar gjithashtu krijimin e emblemës së Kryqit të Kuq, një simbol i njohur globalisht i ndihmës humanitare dhe kujdesit mjekësor.
Flamuri i njohur dhe mbresëlënës i Zvicrës bazohet në flamurin perandorak të luftës së Perandorisë së Shenjtë Romake, i cili mbante një kryq të bardhë mbi të kuqe. Shumë ushtarë zviceranë shërbyen në ushtrinë perandorake, si dhe në kantonet e tyre. Schwyz, një nga tre kantonet origjinale të konfederatës që formuan bërthamën e Konfederatës Zvicerane moderne, vendosi një kryq të ngushtë të bardhë në cepin e sipërm të ngritur të flamurit të saj të kuq në vitin 1240. Përdorimi më i përgjithshëm i këtij simboli nga konfederatat zvicerane mund të datohet që nga viti 1339 dhe Beteja e Laupen.
Gjatë shekullit të 19-të, kantonet e Zvicrës u lidhën më ngushtë dhe, pas miratimit të kushtetutës së vitit 1848, një flamur i kuq katror me një kryq të bardhë u njoh zyrtarisht për ushtrinë. Pasoi flamuri kombëtar në tokë, i cili u vendos ligjërisht më 12 dhjetor 1889. Domosdoshmëria e identifikimit të qartë të flamujve zviceranë në lumin Rain dhe gjetkë gjatë Luftës së Dytë Botërore çoi në miratimin e flamurit civil zviceran (flamuri kombëtar në det) më 9 prill 1941. Ai ndryshon nga flamuri tokësor vetëm në përmasat e tij drejtkëndëshe.
Holanda viti 1409
Trengjyrëshi holandez ka vija horizontale me të kuqe, të bardhë dhe blu. U përdor për herë të parë në vitin 1572 gjatë Revoltës Holandeze dhe u bë flamuri zyrtar në vitin 1937. Ngjyrat e flamurit u frymëzuan nga Princi William i Orange-s, udhëheqësi i rezistencës holandeze kundër Spanjës. Trengjyrëshi i kuq, i bardhë dhe blu është bërë që atëherë simbol i luftës së Holandës për pavarësi, traditës së saj detare dhe rolit të saj si një komb pionier në tregti dhe eksplorim.
Shqipëria viti 1444
Flamuri i Shqipërisë paraqet një shqiponjë të zezë me dy krerë në një sfond të kuq. Ky simbol daton që nga dinastia Kastrioti e shekullit të 15-të dhe përfaqëson sovranitetin dhe integritetin territorial të Shqipërisë. Shqiponja me dy koka është një simbol i cili ndikoi në kulturën dhe historinë shqiptare. Flamuri simbolizon qëndrueshmërinë, pavarësinë e kombit dhe tapetin e pasur të ndikimeve të tij historike.
Suedia 1470
Flamuri i Suedisë paraqet një kryq nordik të verdhë ose të artë në një sfond blu. Dizajni u krijua në shekullin e 16-të dhe simbolizon trashëgiminë e krishterë të Suedisë dhe lidhjet e saj historike me vendet e tjera skandinave. Ngjyrat kaltër dhe e verdhë thuhet se janë frymëzuar nga stema kombëtare, dhe flamuri është bërë një simbol i krenarisë kombëtare suedeze, unitetit dhe bukurisë natyrore të peizazheve të vendit.
Britania e Madhe 1606
Forma më e hershme e flamurit të Britanisë së Madhe, e zhvilluar në vitin 1606 dhe e përdorur gjatë mbretërimit të James I (1603–25) dhe Charles I (1625–49), paraqiste kryqin e kuq të Anglisë të mbivendosur mbi kryqin e bardhë të Skocisë, me fushën blu të këtij të fundit. Meqenëse në heraldikë një ngjyrë e kuqe mbi blu nuk konsiderohet e lejueshme, kryqi i kuq duhej të kufizohej me të bardhën, fushën e tij të saktë.
Gjatë periudhës së Komonuelthit dhe Protektoratit (1649–60), harpa irlandeze u përfshi në flamur, por ajo rifitoi formën e saj origjinale me Restaurimin e Charles II në vitin 1660. Ajo vazhdoi të përdoret deri më 1 janar 1801, datën efektive të bashkimit legjislativ të Britanisë së Madhe dhe Irlandës.
Për të përfshirë Kryqin e Shën Patrikut (një kryq diagonal i kuq mbi të bardhë) duke ruajtur entitetet individuale të tre kryqeve, këshilltarët heraldikë të sovranit gjetën një zgjidhje elegante. Kryqi ekzistues i bardhë i Shën Andreas u nda diagonalisht, me të kuqen që shfaqej poshtë të bardhës në gjysmën e ngritur të flamurit dhe sipër saj në gjysmën fluturuese. Për të shmangur prekjen e sfondit blu nga kryqi i kuq, gjë që do të ishte në kundërshtim me ligjin heraldik, kryqit të kuq iu shtua një kufi i ngushtë i bardhë.
Shtetet e Bashkuara të Amerikës 1777
Më 3 shtator 1777, flamuri i Shteteve të Bashkuara u valëvit në betejë për herë të parë. Gjenerali Patriot William Maxwell ngriti flamurin Betsy Ross në Urën Cooch në Maryland. Flamuri amerikan Betsy Ross përmbante 13 vijat që njohim dhe duam sot, plus 13 yje në një rreth në cepin e majtë. Ky është një nga versionet më të njohura të flamurit amerikan. Flamuri aktual i SHBA-së nuk u bë zyrtar deri në vitin 1960.
Flamujt kanë një rëndësi të thellë përtej pamjes së tyre tërheqëse. Ato janë emblematike të identitetit të një kombi, duke simbolizuar historinë, kulturën dhe vlerat e tij.
Historikisht, flamujt janë përdorur kryesisht në luftë për të dalluar miqtë nga armiqtë dhe si pika tubimi. Aktualisht, ata përdoren gjerësisht gjatë ceremonive kombëtare, ngjarjeve ndërkombëtare dhe shfaqjeve publike për të nxitur një ndjenjë përkatësie dhe identiteti kolektiv.
