Nëse muzika është mënyra më e bukur për të parë botën, atëherë Diego Zelka e sheh përmes zërit.
Tenori 23-vjeçar shqiptar, i diplomuar në Universitetin e Arteve në Tiranë në degën e Kantos, është një nga zërat më të ndjeshëm dhe më të veçantë të brezit të ri. Ai vjen nga një formim i hershëm artistik në Liceun “Jordan Misja”, ku që fëmijë u dallua për timbrin e pastër dhe për mënyrën si e ndjente muzikën me shpirt, me zemër dhe me sytë e brendshëm të artit.
Karriera e tij nisi që herët. Në moshë fare të vogël, Diego fitoi çmimin e parë në Festivalin Mbarëkombëtar të Këngës për Fëmijë në Shkodër (edicioni i 51-të), dhe më vonë u vlerësua edhe në Festivalin Mbarëkombëtar të Muzikës Lirike “Jorgjie Truja”. Por këto ishin vetëm hapat e parë të një rruge që do të merrte kuptim të plotë përmes pasionit, durimit dhe këmbënguljes.
Ai është ngjitur në shumë skena, si solist dhe korist, në produksione të rëndësishme si “Mrika”, “Dido and Aeneas”, “Jesus Christ Superstar”, si dhe në koncerte gala dhe festivale lirike brenda e jashtë vendit.
Si pjesë e Siparantum Choir, Diego ka performuar në Filarmoninë e Berlinit, në Barcelonë, Greqi, Danimarkë, e deri në Tajlandë, duke ndarë skena ndërkombëtare me artistë e dirigjentë të njohur. Ai ka interpretuar gjithashtu në Zvicër, Francë dhe Greqi me ansamblin “Joy of Singing”, dhe ka qenë pjesë e Ansamblit të Forcave të Armatosura, duke i dhënë zë kulturës shqiptare përtej kufijve.
Por momenti që e bëri të njohur për publikun e gjerë ishte pjesëmarrja e tij në “Albania’s Got Talent”, ku interpretimi i tij shpërtheu si një mesazh ndjeshmërie dhe force. Publiku u ngrit në këmbë, juria e shpërbleu me Golden Buzzer, dhe Diego u kthye në simbolin e asaj që arti mund të jetë: dritë, edhe kur nuk shihet me sy.
Në ato pak minuta mbi skenë, ai i kujtoi të gjithëve se shikimi i shpirtit ështe ai që ndriçon më shumë.
Megjithatë, pas gjithë këtij rrugëtimi, Diego ende nuk është përfshirë në produksionet e Teatrit të Operas dhe Baletit Kombëtar. Ai e ka shprehur disa herë dëshirën dhe përkushtimin për të qenë pjesë e skenës operistike shqiptare, por pavarësisht aplikimeve dhe interesit të vazhdueshëm, nuk ka marrë ende mundësinë që ëndërron. Një realitet që ai e pranon me maturi, por që ngre pyetje mbi sa e hapur është sot skena shqiptare për të rinjtë e talentuar dhe gjithëpërfshirës.
“E kuptoj që arti ka proceset e veta, standardet dhe përzgjedhjet e tij. Por besoj se skena duhet të jetë vend për të gjithë ata që kanë diçka për të dhënë,” – thotë ai me bindje.
“Edhe pse jam i verbër, kjo s’ka qenë kurrë pengesë. Përkundrazi, më ka bërë të përpiqem më shumë, të dëgjoj më thellë dhe të ndjej çdo notë si një hap drejt dritës.”
Për Diegon, arti nuk është garë, por rrugëtim. Ai vazhdon të konkurrojë në festivale, të përmirësohet profesionalisht dhe të ndërtojë një rrugë që udhëhiqet nga pasioni dhe përulësia.
Ëndrra e tij e madhe mbetet skena e Operas Kombëtare, aty ku do të donte të ngjitej jo vetëm si interpretues, por si shembull se arti nuk njeh kufij fizikë, vetëm kufij shpirtërorë.
Në një kohë ku shumë e masin suksesin me famë, Diego Zelka e mat me përkushtim. Ai nuk këndon për të fituar, por për të ndriçuar.
Dhe ndoshta është kjo arsyeja pse zëri i tij tingëllon ndryshe: sepse vjen nga një vend ku muzika është frymëmarrje, dhe ëndrra është ende e gjallë./vna
