Për më shumë se një shekull, Milan dhe Inter kanë qenë dy pole të kundërta të qytetit, ndarë nga pasioni, identiteti dhe krenaria.
Por në pesë raste të rralla – dhe po aq të jashtëzakonshme – dy rivalet e përjetshme lanë mënjanë antagonizmin, duke krijuar një skuadër të vetme: MilanInter United, një simbol unik bashkimi në një qytet që zakonisht jeton futbollin si një përplasje të përjetshme.
Miqësoret e para dhe trofeu italo-britanik i vitit 1965
Nismat e para të formacioneve të përziera i përkasin viteve 1929–1949, por momenti kulmor erdhi në vitin 1965, kur në San Siro u zhvillua ndeshja për Trofeun e Miqësisë Italo-Britanike, nën praninë e princit Filip të Edinburgut.
Në pankina qëndronin ikonat Helenio Herrera dhe Nils Liedholm, ndërsa në fushë luanin yje si Schnellinger, Guarneri, Trapattoni, Corso, Suarez e Picchi. MilanInter United mposhti Chelsean 2-1, falë golave të Angelillos – që sapo kishte kaluar nga Inter te Milan – dhe Peirò. Ishte një shembull i rrallë se si bashkëpunimi mund të triumfonte mbi rivalitetin.
Fanella e paharruar e vitit 1949
Më 27 nëntor 1949, një skuadër e bashkuar Milan–Inter u përball me Austria Vienna për 50-vjetorin e themelimit të Milanit. Përvjetori solli një fanellë historike: bazë e bardhë, e kryqëzuar nga një shirit kuq-e-zikalter që të kujtonte stilin sampdorian, por të interpretuar me ngjyrat e qytetit të Milanos.
Në të u shfaqën emra të mëdhenj si Nordahl dhe Nyers, në një ditë që simbolizoi elegancën dhe unitetin si rrallëherë në historinë e dy klubeve.
1969: Vëllazërimi Milano–Lyon dhe fitorja 7:1
Pika e dytë e artë e MilanInter United erdhi në 1969, gjatë festimeve të vëllazërimit me qytetin e Lyonit. San Siro pa një ndeshje spektakolare, të fituar 7-1 nga formacioni milanez.
Protagonist absolut ishte Gianni Rivera, i kthyer nga triumfi europian me Milan. Pankina u ndërrua mes dy legjendave, Nereo Rocco dhe Peppino Meazza, teksa Interi kontribuoi me më pak lojtarë për shkak të angazhimeve të tjera.
Vitet ’80: Bamirësi, yje të mëdhenj dhe tension në shkallë
Në fillim të viteve ’80 u zhvilluan ndeshjet e fundit madhore të MilanInter United. Më e famshmja ishte ajo kundër Bayern Munich të Rummenigge dhe Breitner, organizuar për të ndihmuar të prekurit e tërmetit të Irpinias.
Në fushë zbritën emra të mëdhenj si Baresi, Altobelli, Oriali, Collovati, Beccalossi, Prohaska, ndërsa golin e vetëm milanez e shënoi Antonelli. Bayern fitoi 2-1, por ndeshja u mbajt mend sidomos për tensionet mes tifozëve, një shenjë se eksperimenti i qytetit po humbiste magjinë.
1982: Dy sfidat e fundit dhe fundi i epokës
Viti 1982 shënoi mbylljen definitive të aventurës MilanInter United. Skuadra e përbashkët luajti dy ndeshjet e fundit miqësore – me përbërje të varfëruar nga mungesa e lojtarëve të kombëtareve – duke humbur 2-0 ndaj Perusë dhe 2-1 ndaj Polonisë.
Në ato sfida u aktivizuan lojtarë si Serena, Beccalossi, Tassotti dhe Novellino. Por klima e qytetit kishte ndryshuar: Milani luftonte me pasojat e rënies në Serie B, ndërsa tensionet mes tifozerive ishin më të forta se kurrë. Ishte e qartë se epoka e MilanInter United po përfundonte.
Një rrëfenjë unike në futbollin europian
MilanInter United mbetet një kuriozitet historik: pesë paraqitje që dëshmojnë se edhe rivalitetet më të forta mund të lënë vend bashkëpunimit. Edhe pse i përket së kaluarës, ky fenomen mbetet një nga episodet më të çmuara në historinë sportive të qytetit të Milanos
