Më 7 dhjetor 1941, Shtetet e Bashkuara u tronditën nga një prej sulmeve më të papritura dhe më shkatërrimtare ushtarake në historinë e tyre. Forcat ajrore dhe detare të Japonisë ndërmorën një sulm të befasishëm mbi bazën amerikane të Pearl Harbor në Hawaii, duke shkaktuar më shumë se 3,400 viktima dhe duke i dhënë fund neutralitetit amerikan në Luftën e Dytë Botërore.
Gjatë dy orëve intensive të bombardimeve, më shumë se 2,400 amerikanë humbën jetën, ndërsa mbi 1,000 të tjerë u plagosën. Dëmet materiale ishin po aq të rënda: mbi 300 avionë ushtarakë u shkatërruan ose u dëmtuan, dhe 19 anije të Marinës Amerikane, përfshirë tetë anije luftarake, u goditën rëndë. Flota amerikane në Paqësor u gjend e paralizuar brenda pak minutash nga sulmi i koordinduar i Japonisë.
Sulmi shkaktoi tronditje të madhe në mbarë vendin dhe ndryshoi menjëherë opinionin publik amerikan, i cili deri atëherë kishte qenë hezitues për t’u përfshirë drejtpërdrejt në luftën botërore. Vetëm një ditë më pas, më 8 dhjetor 1941, Kongresi amerikan miratoi shpalljen e luftës ndaj Japonisë, duke futur Shtetet e Bashkuara në konfliktin global.
Gjatë fjalimit të tij para Kongresit, Presidenti Franklin D. Roosevelt e përshkroi sulmin si “një datë që do të jetojë në turpësi”, duke theksuar se agresioni japonez nuk kishte qenë vetëm një goditje ushtarake, por një tradhti ndaj përpjekjeve diplomatike të kohës.
Sulmi mbi Pearl Harbor konsiderohet gjerësisht si momenti që ndryshoi rrjedhën e Luftës së Dytë Botërore, duke futur një superfuqi si SHBA në skenën e betejave botërore dhe duke përshpejtuar rrëzimin e fuqive të Boshtit në vitet që pasuan. Pavarësisht shkatërrimit, sulmi u shndërrua në një pikë kthese që forcoi vendosmërinë amerikane dhe solli një mobilizim të paparë kombëtar.
