Emigracioni ka qenë dhe mbetet një nga fenomenet më të rëndësishme shoqërore dhe ekonomike që ka shoqëruar Shqipërinë gjatë tre dekadave të fundit. Që nga fillimi i viteve ’90 e deri më sot, qindra mijëra shqiptarë kanë zgjedhur të largohen nga vendi në kërkim të një jete më të mirë, mundësive më të mëdha për punë, arsim dhe mirëqenie.
Ky fluks i vazhdueshëm migrimi, ku përfshihen kryesisht të rinjtë dhe forca aktive e punës, ka ndikuar ndjeshëm në strukturën demografike të vendit, duke sjellë rënie të popullsisë, plakje të saj dhe boshatisje të zonave rurale. Emigracioni shqiptar nuk është thjesht një lëvizje demografike, por një pasqyrim i sfidave ekonomike dhe sociale me të cilat përballet vendi, si papunësia, pagat e ulëta dhe mungesa e perspektivës afatgjatë.
Sipas të dhënave dhe hulumtimeve të kryera nga Banka Europiane për Rindërtim dhe Zhvillim, rezulton se një pjesë e konsiderueshme e të arsimuarve shqiptarë janë larguar jashtë vendit.
Konkretisht, të dhënat tregojnë se, në grupin e personave të arsimuar gjatë viteve 2023–2024, 23% e tyre u largua, ndërsa vetëm 3% e atyre që jetonin jashtë vendit u kthyen. Këto të dhëna tregojnë se shumica e të rinjve të arsimuar po e sheh të ardhmen e saj jashtë kufijve të vendit, duke e konsideruar emigracionin si zgjidhjen kryesore për ambiciet profesionale dhe për një standard jetese më të lartë.
Kjo tendencë nënvizon jo vetëm mungesën e mundësive konkurruese në tregun vendas të punës, por edhe nevojën urgjente për reforma në arsim, ekonomi dhe politika punësimi, në mënyrë që Shqipëria të mos humbasë kapitalin e saj më të çmuar: burimet njerëzore të kualifikuara. Në të kundërt, vijimi i këtij trendi rrezikon të thellojë më tej pabarazitë sociale dhe të ngadalësojë zhvillimin afatgjatë të vendit.
