Pas fasadës së një takimi konstruktiv dhe me besim të ndërsjellë, përtej komunikatave zyrtare, nga 90 minutat e ballafaqimit mes Melonit dhe Zelenskyt del edhe një histori tjetër.
Një histori në të cilën presionet ndaj stafit ukrainas në Romë janë shprehur në mënyrë të qartë. Dhe gjithashtu nga ana e kryeministres italiane, diskutimi ka qenë i hapur, me një mesazh që mund të përmblidhet kështu: “Merr parasysh që disa koncesione të dhimbshme ndoshta je i detyruar t’i bësh”.
Nëntëdhjetë minuta ballafaqim, të paraprirë nga një mbledhje e ngushtë e Melonit me ministrat e Mbrojtjes dhe të Jashtëm, Guido Crosetto dhe Antonio Tajani, e shoqëruar nga takime paralele ballë për ballë mes dy ministrave dhe homologëve ukrainas, shënuan një pasdite që në Palazzo Chigi nuk ka qenë aspak e lehtë.
Dhe për të paktën dy ose tre arsye: Italia mbështet nxitimin që amerikanët po i japin negociatave; stafi i Melonit nuk është imun ndaj vlerësimeve që e shohin Zelenskyn të dobësuar pas hetimeve për korrupsion në qeverinë e tij; roli i ekzekutivit italian, siç vazhdon të përsërisë kryeministrja, është të arrijë një plan paqeje të drejtë dhe të qëndrueshëm, por duke marrë parasysh më shumë drejtimin amerikan se atë evropian.
Disa “spin”, copa të thashethemeve, mbërrijnë në mbrëmje nga partia Fratelli d’Italia, përhapen në Partinë Demokratike, dhe tregojnë për një kryeministre që po ushtron një lloj “bindjeje morale” ndaj Zelenskyt edhe në emër të Shtëpisë së Bardhë; dhe kjo ndërkohë që Zelensky bën të kundërtën, i kërkon kryeministres sonë të zbusë pozicionin e Trumpit, të përpiqet të zbutë vendimin që duket se ka marrë qeveria amerikane: atë të mbylljes sa më shpejt të një plani paqeje.
Në mbrëmje vjen madje edhe hapja e Zelenskyt ndaj zgjedhjeve të reja, e cila duket më shumë si një sfidë sesa si një hap prapa, dhe që shton një faktor të ri kompleksiteti në gjendjen e negociatave. Sigurisht, mbeten në fuqi fjalët e qarta, publike, që dje janë vënë bardh e zi nga ministri i Jashtëm ukrainas, Andrii Sybiha, i cili në Palazzo Chigi ka bërë me mirësjellje një lloj liste të asaj që Kievi i kërkon Italisë dhe që deri tani nuk e ka parë: një rol aktiv dhe më të fortë në zhbllokimin e aseteve ruse të ngrira në Belgjikë; dalja nga limboja e mungesës së një vendimi mbi programin Purl; blerja e armëve amerikane që deri tani ka përfshirë më shumë se 15 shtete të BE-së por jo Romën (armë për t’ia kaluar Kievit, siç ka kërkuar vetë Trump); dhe në fund madje devijimi i disa burimeve (për Italinë 15 miliardë euro) që programi evropian Safe ua dedikon forcimit të ushtrive të shteteve anëtare. Italia është mes atyre, 4 shtete nga 19, që nuk do të përdorin një pjesë të fondeve për ndihmën ushtarake ndaj Ukrainës.
Ka mjaftueshëm “mish në zjarr” për të besuar se jo çdo gjë ka shkuar vaj, se disa dallime janë shprehur për herë të parë, nga të dyja palët, në mënyrë të qartë. Në fund të fundit, Meloni, të paktën për PD-në dhe pjesën tjetër të opozitës, vazhdon të qëndrojë me njërën këmbë në dy fronte: e lidhur me përpjekjet evropiane në mbrojtje të Kievit – madje edhe kundër sulmeve diplomatike të Shteteve të Bashkuara – por njëkohësisht ngurruese për të marrë qoftë edhe një distancë minimale nga qasja shumë e ashpër që Donald Trump po i jep negociatave aktuale.
