Nga Gjon Marku
Një heshtje e rëndë, që varej si pluhur mbi çdo send, sundonte gjithkund. Vetëm unë dhe një qiri dylli, në qoshen e një tavoline që dridhej në errësirën e dhomës, ishim aty – si dy shpirtë të ngujuar, që s’dinin ku të shkonin. Dritat ishin fikur. Drita e qiriut ishte e ngrohtë, por brenda meje kishte një ftohtësi që s’dinte të shuhej.
U ula dhe u luta. Me përulje. Si një përpjekje e heshtur për të mos e humbur shpirtin.
Por pas pak, heshtja u rikthye. U shtriva, por gjumi nuk vinte. Sa herë mbyllja sytë, lutja bëhej më e thellë, më e ndjerë, më personale. Gjumi dukej se ishte tretur diku në honet e vetmisë dhe nuk kishte ndërmend të kthehej.
Ishte nata e Shna Nout – nata kur, në fëmijëri, besoja se shpirtrat e mirë zbresin në tokë. Por sonte, askush nuk zbriste nga qielli. Askush nuk ngjitej. Askush nuk kujtohej të më bënte një telefonatë, qoftë edhe për të vrarë vetminë.
Mendime të pafundme vërshojnë pa trokitur: copa jete, me ulje e ngritje, njerëz që më kanë dashur, që i kam dashur, humbje, premtime që nuk e mbajtën dot peshën e kohës. Vetëm kujtimet më rrethojnë – si hije të humbura që s’dinë ku të prehen.
Dashuri që s’patën fund. Fjalë që s’u thanë kurrë. Netë studentore, ku zemra rrihte më shpejt se koha. Luaj me hijen që qiriu hedh në mur. Edhe tani zemra rreh – por ngadalë, si një orë që po mbetet pa bateri. Në mure, hijet lëvizin me lëvizjen e flakës. Ajo ngjitet, bie, sikur kërkon të më flasë.
“Mirë,” – them me vete, – “me kë të flas tani?” Askush nuk është.
Pa ditur kujt t’i drejtohem, i flas Zotit.
“Zoti më ka harruar,” – pëshpëris me një zë që mezi dëgjohet.
E papritur, muret më përgjigjen:
“Jo… Ai nuk harron. Aq më pak ty… që linde në ditën e Shna Nout.”
Heshtje sërish.
“Muret s’mund të flasin,” – u them vetes. “Janë gurë, janë suva. Nuk janë qenie që kuptojnë.”
Por brenda meje, një zë vjen përsëri.
E ngre kokën dhe pëshpëris: “Po sikur kjo të mos jetë vetëm një natë, por një prag?”
Ndjej të ftohtë në kraharor. Jashtë është nxehtë, por brenda meje ka acar. Një peshë e çuditshme më rëndon në gjoks. Ndoshta kujtesë. Ndoshta mall. Ndoshta boshllëk.
Dua të flas me dikë. “S’ka problem,” – mërmëris -dhe nis të flas me hijen në mur. I tregoj për një dashuri të vjetër – ashtu siç u tregohen përrallat fëmijëve që nuk flenë. Dhe muret… më duket sikur qeshin. Apo ndoshta tallen?
E nxehta jashtë është e padurueshme, por brenda trupit tim është acar.
“Muret… qeshin,” – them me dyshim. “Ose ndoshta më duket mua.”
“Ajo histori ishte tjetër,” – më thonë. “Jo ajo që ti kujton.”
“Ç’mund të dinë muret?” – përgjigjem. “Janë gurë. S’u dhemb. S’u mungon.”
Por tani, heshtja në dhomë nuk është më thjesht heshtje. Është një bisedë e përmbysur. Një jehonë që më kthehet nga muret, nga drita e qiriut, nga vetja ime.
Kujtoj ditën kur mjekët i ngulën sytë në ekranet e grafiqeve. Kur vendosën një unazë në arterien time për të ndalur kohën që rridhte si lumë pa breg. Zemra fliste më fort se fjalët, në luftë me ritmin që po shuhej.
Një unazë metali preku arterien time. Ndjeva ftohtësinë e saj – si një paralajmërim se trupi është veç një strehë e përkohshme.
“Hesht, mos mendo shumë,” më thoshte mamaja kur isha fëmijë dhe s’më zinte gjumi.
“Numëro.”
Dhe numëroja: yje, frymë, çaste…
Tani numëroj net të bardha. Dritë qirinjsh. Fjalë që s’i them dot askujt.
Por sonte, as numrat nuk mbulojnë boshllëkun.
Vetëm flaka e qiriut dridhet – si gjuha e një shpirti që kërkon përgjigje.
Mos është vetmia që flet?
Apo është vdekja, që s’guxon më të dalë ballë për ballë me mua, dhe fshihet në qoshet e dhomës?
Apo ndoshta… është vetë vetmia që flet?
Një vdekje pa fund.
Por edhe ajo heshtje e saj është një zë. Dhe unë e dëgjoj.
Apo ndoshta… është vetë zëri im i përmbysur që kërkon të dëgjohet?
Hesht. Por në këtë heshtje, ndiej se nuk jam krejtësisht vetëm.
Ndoshta nuk ka rëndësi kush flet: muret, hija, Zoti, dashuria, ose frika.
Sepse diku, thellë në këtë natë, një qiri i vetëm i qëndron përballë errësirës.
Dhe ai nuk është dorëzuar ende e lufton me errësirn.
