Nga Ermal Peci
Para dhjetë vitesh nuk do ta kisha quajtur kurrë Sali Berishën “Plaku i Hileve”. Përkundrazi, në çdo tryezë do të thoja me bindje se ai ishte i vetmi burrë shteti që kishte prodhuar Shqipëria në këto dekada demokracie. Kjo ndjesi vinte nga mënyra si e lexoja politikën e asaj kohe, nga mungesa e alternativave reale, por edhe nga filtrat e informacionit që nuk të lejonin të shihje përtej hijes së gjatë të tij.
Sot, Berisha nuk është më as burrë shteti, as udhëheqës opozite, as zë i një epoke që lamë pas. Ai është kthyer në një siluetë politike që endet si fantazmë mbi rrënojat e një partie që dikur ishte forca më e madhe opozitare në vend. Është thjesht Plaku i Hileve – një figurë që nuk lëshon pushtetin, por as nuk prodhon më ide, energji apo vizion për të ardhmen.
Ai e ka kthyer Partinë Demokratike në një bunker ideologjik, ku hyrja është e ndaluar për çdo mendim ndryshe, për çdo të ri që guxon të sfidojë sistemin, për çdo zë që nuk është klonuar nga hijet e së shkuarës. PD nuk frymon më, sepse është e marrë peng prej tij. Është një kuti e mbyllur me çelës nga brenda, ku Berisha flet me veten dhe një grusht njerëzish që i përulen si klerikë një figure që nuk pyet më për realitetin, por vetëm për kontrollin.
Për të mbajtur gjallë këtë iluzion pushteti, Berisha ka shpikur trukun e radhës: bën sikur dëgjon Agron Shehajn për zgjedhjet vendore në Tiranë dhe për një kandidat “apolitik”. Ai e di shumë mirë që kjo nuk është garë, por alibi. Ai e di se do të humbasë. Por e sheh këtë betejë si mundësi për të justifikuar ekzistencën e vet politike dhe për të zgjatur zvarritjen e tij. Nuk ka strategji. Nuk ka ofertë reale për qytetarët. Nuk ka vizion.
Kandidatët që shfaqen janë ose figura që karrierën politike ia detyrojnë atij, ose emra tërësisht të shkëputur nga realiteti i Tiranës. Më shumë ngjajnë me gurë shahu të vendosur për të ruajtur balancën e brendshme të kontrollit sesa me sfidues seriozë të Manastirliut.
Dhe ky është mashtrimi më i madh: Berisha nuk po bën garë për Tiranën – po bën garë për veten. Për të fituar kohë. Për të krijuar një pretekst të ri pse ende nuk e ka rrëzuar Edi Ramën nga pushteti – ashtu siç premtoi me zjarr.
Që prej vitit 2021, Partia Demokratike ka humbur vazhdimisht terren. Në katër vite, ka rënie nga 21 % deri 40% të votës në rang kombëtar. Berisha vetë nuk ka mbajtur asnjë premtim. Dhe kjo parti po bëhet gjithnjë e më e izoluar, më hermetike. E megjithatë, Plaku i Hileve nuk pranon të japë llogari. Nuk hap debat të brendshëm. Nuk kërkon analizë. Nuk merr përgjegjësi. Hesht. Fsheh. Mohon. Dhe në këtë mënyrë, po e vret PD-në – ditë pas dite, votë pas vote.
Ajo që dikur ishte një forcë opozitare e frikshme, sot është një kafaz zhurmash, ku dëgjohet vetëm zëri i Berishës – por që askush nuk do ta dëgjojë më.
Berisha nuk ka më asnjë kanal komunikimi me Perëndimin. Shpallja “non grata” nga SHBA dhe më pas nga Britania e Madhe nuk janë thjesht goditje personale – janë një alarm politik: opozita shqiptare nuk mund të mbështetet mbi një figurë të izoluar ndërkombëtarisht.
Ky është fundi më i hidhur për një politikan që dikur fliste për idealin, por sot është peng i pushtetit. Që dikur fliste për Amerikën, por sot është përjashtuar prej saj. Nuk po largohet me dinjitet – po zvarrit një agoni që po i kushton Shqipërisë jo vetëm një opozitë të fortë, por edhe shpresën për ndryshim.
Në vend që të ishte udhëheqësi që do t’i hapte rrugën një brezi të ri, ai zgjodhi të ishte pengmarrësi i fundit i një partie që meritonte më shumë.
Të jesh kritik ndaj Berishës nuk është të jesh kundër PD-së. Përkundrazi. Është detyrë morale për këdo që ende beson se Shqipëria meriton një opozitë reale, moderne, të pastër dhe me sy nga e ardhmja.
Në fund të ditës, Plaku i Hileve nuk lufton më për Shqipërinë – ai lufton vetëm për veten. Dhe kjo është lufta më e kotë, më bosh, më e trishtë që mund të bëjë një njeri politik.
