Në një fshat të largët të Shandongut në Kinë, ngrihet një kullë e çuditshme, si një plagë që ngrihet drejt qiellit. E ndërtuar me baltë, gurë dhe shpresë, ajo nuk i përket arkitekturës, por shpirtit.
Kjo është shtëpia e Hu Guangzhou, një fermer 55-vjeçar, që kaloi dhjetë vjet duke ndërtuar, me duart e tij të lodhura, një ndërtesë shtatëkatëshe. Nuk ishte një strehë për vete, por një ëndërr për t’u ndarë me vëllezërit e tij.
Fshatarët e njoftuan shpesh se vëllezërit e tij kishin vdekur shumë vite më parë. Por Hu, që jeton me një paaftësi mendore, refuzon ta pranojë këtë realitet. Ai ende beson se ata janë gjallë, se ndoshta një ditë do të shfaqen në horizontin e fshatit, dhe se kulla e tij do t’u ofrojë ngrohtësinë e një shtëpie që i ka pritur gjatë.
Në këtë ngulmim të tij të dhimbshëm, që të tjerët e quajnë marrëzi, fshihet ndoshta një nga aktet më të pastra të dashurisë njerëzore.
Kulla e Hu-së është më shumë se një shtëpi; ajo është një rrëfim i ngurtësuar në baltë. Çdo tullë mban një kujtim, çdo kat është një kujtesë e përpjekjes për të mos harruar, çdo copë muri është një dëshmi e besimit se dashuria nuk vdes me trupin.
Në mënyrën e vet të heshtur, Hu i ka ngritur një monument dashurisë familjare, besnikërisë dhe shpresës që nuk shuhet, edhe përballë humbjes.
Në një botë që gjithnjë e më shumë mat gjithçka me arsyen dhe përfitimin, Hu Guangzhou na kujton diçka që po e harrojmë: se njeriu mund të jetë i madh edhe në çmendurinë e tij, se shpirti mund të ndërtojë atë që logjika nuk do ta lejonte kurrë.
Ai nuk kërkon mëshirë, as lavdi, vetëm rikthimin e një bote që ka humbur. Dhe derisa ajo të ndodhë, ai do të mbetet roje i kullës së tij, në krye të asaj ndërtese që duket sikur e mban qiellin me shpresë.
Kulla e Hu-së është, në të vërtetë, një testament për dashurinë që nuk dorëzohet. Një kujtesë se, përtej realitetit, njeriu jeton me atë që beson. Dhe besimi i tij, i pastër, i thjeshtë, i pamposhtur, është më i fortë se çdo mur, më i lartë se çdo kullë.
