Këngëtarja e njohur italiane Ornella Vanoni ka ndërruar jetë në moshën 91-vjeçare. Lajmi u konfirmua nga Corriere della Sera, sipas të cilit artistja ndërroi jetë në shtëpinë e saj në Milano, ku ishte e sëmurë prej disa kohësh. Vdekja e saj shënon fundin e një epoke për muzikën dhe kulturën italiane, të cilat Vanoni i ka shoqëruar për më shumë se shtatë dekada me zërin e saj të pangatërrueshëm dhe stilin e saj të lirë e të rafinuar.
Ministri i Kulturës, Alessandro Giuli, shprehu ngushëllimet duke deklaruar se Italia humbi një artiste të pakrahasueshme, një figurë që me zërin dhe interpretimin e saj ka lënë gjurmë të pashlyeshme në historinë e këngës, teatrit dhe argëtimit. Mesazhe të forta emocionale kanë ardhur edhe nga bota e televizionit dhe artit. Fabio Fazio u shpreh i tronditur, duke thënë se është pa fjalë dhe i papërgatitur për humbjen. Simona Ventura e përshkroi Vanonin si “më të madhen”, duke theksuar se muzika e saj do të mbetet përgjithmonë në zemrat e publikut. Regjisorja Emma Dante tregoi se e kishte pritur të shihte Vanonin në shfaqjen e saj të re në Milano, por lajmi i vdekjes e gjeti të tronditur. Ajo shkroi se me ikjen e Ornellës largohet edhe një pjesë e jetës sonë, së bashku me zërin, zgjuarsinë, kuriozitetin, paturpësinë dhe stilin e saj të papërsëritshëm në interpretimin e këngëve të dashurisë.
Vanoni, e lindur në një familje të borgjezisë së pasur milaneze, u bë një figurë qendrore e kulturës së qytetit që në moshën 20-vjeçare, kur u shfaq në ambientin e Piccolo Teatro dhe u kthye në muza e Giorgio Strehler. Repertori i krijuar për të, me kontributin e Dario Fo, Fausto Amodei, Fiorenzo Carpi dhe Gino Negri, hyri në histori me “Le canzoni della Mala”, një cikël që bashkoi elegancën intelektuale me rrëfimin popullor. Më vonë, ajo hyri në botën e kantautorëve italianë dhe u lidh me Shkollën Gjenoveze, sidomos me Gino Paolin, i cili frymëzoi këngën e pavdekshme “Senza fine”. Ajo lëvizi lirshëm midis stileve, duke interpretuar Roberto Carlos, Edith Piaf, Tammy Wynette, por edhe duke nënshkruar bashkëpunime historike me Vinicius de Moraes dhe Toquinho, përfshirë albumin që ndihmoi në popullarizimin e muzikës braziliane në Itali.
Sensualiteti i saj, eleganca e pastër dhe aftësia për të ndërtuar interpretime që sfidonin rregullat e melodramës italiane e ngritën Vanonin në nivel ndërkombëtar. Ajo punoi me gjigantë të muzikës botërore si Gerry Mulligan, Gil Evans, Herbie Hancock, George Benson, Michael dhe Randy Brecker, dhe Ron Carter, duke lënë pas albume referenciale për historinë e diskografisë italiane. Pavarësisht suksesit të jashtëzakonshëm, Vanoni mbeti e lidhur me realitetin muzikor bashkëkohor dhe u ringjall artistikisht në vitet e fundit falë paraqitjeve të saj të rregullta në “Che tempo che fa”, ku publiku e adhuroi për humorin, inteligjencën, spontanitetin dhe moskokëçarjen e saj ndaj konvencioneve.
Në 90-vjetorin e saj ajo publikoi këngën “Ti voglio” me Elodie dhe Ditonellapiaga, ndërsa vazhdoi krijimtarinë me projektin “Diverse” dhe librin e saj “Vincente o perdente”, një ditar sentimental i një jete të jashtëzakonshme. Ornella Vanoni ndërroi jetë papritur në shtëpinë e saj në Milano, duke lënë pas një trashëgimi artistike të pakrahasueshme dhe një mungesë të thellë në zemrat e publikut italian dhe më gjerë.
