Nga Sevdail Hyseni
Quhet mushkonjë një insekt fluturues parazitar,
Një krijesë, që nuk njeh pushim veror e as orar.
E gjeni kudo: në qytet, fshat, plazh dhe në mal,
Ajo pickon pa dallime a je vendor, apo rajonal.
Nuk njeh ngjyrë, moshë, gjini, fe dhe kombësi,
Ajo, thjesht, është simbol i barazisë në gjithësi.
Nuk të gjykon sipas ngjyrave të ylberit mbi re,
E, sa njerëz të pranojnë, pa kushte, ashtu si je?!
Vetëm mushkonja femër guxon të merr gjak,
Më pas të len një kujtim të kromës, pa merak.
Për të nuk ka rëndësi a je pozitë, apo opozitë,
Ta fut një gjilpërë dhe t’i bënë kapsollë sytë.
Gjumi të prishet natën, s’ndjehesh fare i qetë,
Nuk të bënë “like”, as të lë ndonjë “koment”.
Por, të vulos një të kuqe, të ënjtur e të fryrë,
Që të kruhesh gjatë, në bark, shpinë e fytyrë.
Mirëpo, kur vjen dimri, mushkonjat tinëzare,
Ikin si premtimet pas një fushate zgjedhore.
Kthehet vera sërish, së bashku me festivalin,
Kthehen dhe mushkonjat e nisin karnavalin.
Ndaj, herën tjetër kur dëgjosh “zzzz” në vesh,
Mos e godit mushkonjën, gjithë gëzuar të jesh.
Se ndoshta ajo vjen të të kujtojë me mall e stil,
Si askush tjetër në jetë, pa filtra edhe pa profil!
