Ish-trajneri i Francës, Raymond Domenech, i njohur për gjuhën e drejtpërdrejtë dhe polemikat me Italinë, ka dhënë një intervistë ekskluzive për La Gazzetta dello Sport, ku ka prekur të gjitha momentet kyçe të historisë së tij kundër “azzurrëve” – nga Berlini 2006 te akuzat për korrupsion, shakatë për horoskopin dhe ironitë e zakonshme. Por mes provokimeve, ai pranon: “Unë e dua Italinë!”.
E keni parë ndonjëherë finalen e Botërorit 2006?
“E kam parë vetëm pas 10 vitesh, dhe atëherë vetëm me fragmente. Më shumë për episodin e ndëshkimit të Zidane, sepse të gjithë më flisnin për të.”
Jeni ende i zemëruar me Zidane?
“E njihja mirë, e dija që diçka e tillë mund të ndodhte. Ndonjëherë ende pyes veten pse u soll ashtu. Por më shumë ndikoi dëmtimi i Vieira. Gjithsesi, është ujë që ka kaluar.”
Ende mendoni që njëra skuadër fitoi dhe tjetra nuk humbi?
“Edhe për FIFA-n është një barazim. Si një medalje argjendi në Lojëra Olimpike. Shumë më thonë që ishte Botërori më i bukur. Nuk kam pendesa. Ne ishim favoritët, italianët luajtën vetëm 10 minuta me krenari pas golit të hershëm të Zidane.”
“Ishte protagonisti absolut: fitoi penallti, barazoi, provokoi Zidane dhe shënoi në penalltitë finale. Çfarë mund të kërkosh më shumë?”
1994, Euro U21: Humbët me penallti kundër Italisë…
“Dy vite më vonë, në finalen kundër Spanjës në Barcelonë, Italia bëri kasaphanë me faulle. Ishte skandal ajo që arbitri ju lejoi të bënit. E përfunduat ndeshjen me nëntë lojtarë, dhe ishit të lumtur që shkuat në penallti. Është një traditë e juaja… veçanërisht kundër meje!”
Italia–Franca U21 në 1999, 2-1 për ju. Në 2007 thatë se arbitri ishte i korruptuar…
“Na mashtruan. Nuk e kuptoj pse mediat italiane më sulmuan mua. Unë kisha probleme me arbitrin portugez që dëboi padrejtësisht një lojtar tonin dhe anuloi një gol të vlefshëm të Henry-t. Disa vite më vonë doli në dritë sistemi i Calciopoli. Kishit dënime, apo jo?”
U pezulluat, Gattuso ju kritikoi…
“Më mungoi ndeshja në San Siro, një barazim i trishtueshëm që i leverdiste të gjithëve. Gattuso ishte impulsiv.”
Italia sot, nën drejtimin e Gattuso-s, është në play-off për Botërorin. Ç’mendoni?
“Më bën të buzëqesh. E di çfarë do të thotë. Janë ndeshje me presion të lartë. E pashë ndeshjen kundër Izraelit: ju shpëtoi Donnarumma. Luajtët keq. Dhe mendoni se dikush kritikon Francën…”
Pas finales, në 2006, Franca mundi Italinë 3-1. Ishte një hakmarrje?
“Ndeshja që kishte rëndësi ishte ajo e Berlinit, por treguam se edhe pa Zidane mund t’i mundnim kampionët e botës. Duhej të largohesha pas asaj fitoreje. Por shpresoja ta fitoja Europianin.”
Në 2008, u eliminuat sërish nga Italia. E kërkuat dorën e bashkëshortes në TV live…
“Pas një analize të gjatë të turneut, më pyetën çfarë do bëja më pas. U përgjigja se do shfrytëzoja pushimet për t’u martuar. Ishte spontane. Por nuk më kuptuan të gjithë.”
E vërtetë që zgjidhnit lojtarët sipas shenjës së horoskopit?
“Vetëm ta dëgjosh të bën të qeshësh. Kurrë nuk kam bërë gjëra të tilla në kombëtare. Nuk më interesonte çfarë thoshin gazetarët. Kur isha te Lyon, vendosja ‘akrepët’ bashkë në stërvitje për të shmangur konfliktet, kaq.”
Dhe flamuri italian që patë si ogur të keq?
“Më shumë autosugjestion sesa supersticion. E pashë nga hoteli, kishte më shumë tifozë italianë. Në 2006, para finales, vrapova dhe u dëmtova në pulpë. Në stadium isha i lënduar e i lodhur: një simbol, në një farë mënyre.”
I dërgonit lojtarët në teatër. Pse?
“Sepse jeta nuk është vetëm futboll. Më pëlqente roli si edukator, ndaj ndihesha më i përshtatshëm për ekipet U21. Para ndeshjeve, lojtarët flisnin vetë dhe bënin formacionin, që dukej nga stërvitja. Në 1984, kisha tashmë psikolog në stafin tim te Mulhouse. Isha përpara kohës.”
Si e kujtoni Botërorin 2010, me revoltën e lojtarëve dhe kaosin?
“Ishte një dështim organizativ, i pushtetit dhe përgjegjësisë. Na mungoi inteligjenca, si kolektive ashtu edhe individuale. Gabova në grumbullime – duhej të lija jashtë Anelka-n ose Gourcuff-in. Edhe pse në dukje gjithçka po shkonte mirë.”
Përplasjet me Italinë janë të shumta, por ju keni lidhje personale me vendin tonë?
“Po, miqtë e mi të fëmijërisë ishin ‘ritalë’ – emigrantë italianë. Nicola Saccinto dhe Patrick Baldassara janë ende miqtë e mi. Vera kalonim në Bari me Fiat 850. Gruaja ime e parë ishte D’Orefice, partnerja aktuale ka origjinë italiane. Unë e dua Italinë – vend i bukur, me kontradikta dhe energji si unë. Më pëlqen të provokoj, por gjithmonë me respekt. Vetëm mos më thoni që Sinner është italian: është austriak! (qesh).”
Në 1972, ju udhëhoqët një grevë kundër kontratave në Francë. Duhet ta bëjnë edhe sot lojtarët?
“Ne ndaluam futbollin kundër kontratave që na skllavëronin. Sot duhet më shumë guxim e më pak fjalë. Problemi është se një pakicë luan shumë. Duhet të vendoset një kufi ndeshjesh për çdo kompeticion, për të ruajtur cilësinë dhe për t’u dhënë mundësi të rinjve. Duhet edhe një fond për ish-lojtarët në vështirësi. Falë tyre, futbolli sot është kaq i pasur.”
