Huamarrja për të financuar migrimin nuk është një praktikë shumë e përhapur në përgjithësi, megjithatë ajo mbetet një element i rëndësishëm për një pjesë të konsiderueshme të migrantëve të rinj.
Të dhënat e Bankës Botërore në bashkëpunim me INSTAT për Migrimin Ndërkombëtar në Shqipëri tregojnë se rreth 15 për qind e migrantëve marrin hua për të mbuluar kostot fillestare të migrimit, ndërsa kjo përqindje rritet ndjeshëm tek të rinjtë, ku më shumë se një e katërta e migrantëve të rinj raportojnë se janë detyruar të huazojnë para për të realizuar largimin. Fenomeni është veçanërisht i theksuar tek grupmosha 25–34 vjeç, ku 29 për qind kanë marrë hua, si dhe tek grupmosha 15–24 vjeç, me 25 për qind. Këto shifra sugjerojnë se individët më të rinj, të cilët kanë më pak gjasa të kenë kursime të mjaftueshme ose të ardhura të qëndrueshme, varen më shumë nga kreditë për të përballuar shpenzimet e migrimit.
Ndërsa mosha rritet, prirja për të marrë hua bie ndjeshëm. Përqindja e migrantëve që huazojnë para zbret në 14 për qind tek grupmosha 35–44 vjeç dhe arrin vetëm 8 për qind tek migrantët e moshës 55–64 vjeç. Ky trend lidhet kryesisht me stabilitetin më të madh financiar të migrantëve më të moshuar dhe me aksesin e tyre më të lehtë në burime personale financiare, duke reduktuar nevojën për huamarrje.
Dallimet gjinore në huamarrje rezultojnë relativisht të vogla. Migrantët meshkuj raportojnë një normë huamarrjeje prej 17 për qind, krahasuar me 15 për qind për femrat, çka tregon se strategjitë financiare për përgatitjen e migrimit janë në thelb të ngjashme mes gjinive, me vetëm diferenca minimale.
Një rol të rëndësishëm në mënyrën e financimit të migrimit luan edhe niveli arsimor, si dhe periudha në të cilën është kryer migrimi. Migrantët me arsim të lartë dhe ata që kanë emigruar në periudha të caktuara janë më të prirur të përdorin kredi për të mbuluar kostot. Huamarrja është më e përhapur tek migrantët me arsim terciar, ku 26 për qind kanë financuar migrimin përmes kredive, e ndjekur nga ata me arsim të mesëm të lartë me 18 për qind. Ndërkohë, niveli më i ulët i huamarrjes, vetëm 12 për qind, vërehet tek individët pa arsim të mesëm të lartë. Ky model sugjeron se migrantët më të arsimuar kanë akses më të madh në kredi ose janë më të gatshëm të investojnë financiarisht në migrim, duke pritur përfitime më të larta ekonomike në vendet pritëse.
Edhe viti i largimit ndikon në normat e huamarrjes. Migrantët që janë larguar gjatë periudhës 2005–2014 raportojnë normat më të larta të huamarrjes, rreth 21 për qind, një prirje që lidhet me zgjerimin e mundësive të migrimit, por edhe me rritjen e kostove gjatë kësaj periudhe. Nga ana tjetër, migrantët më të fundit, ata që janë larguar në vitet 2020–2024, shfaqin norma disi më të ulëta huamarrjeje, në nivelin 17 për qind, çka mund të lidhet me pasigurinë ekonomike dhe kufizimet e lëvizjes gjatë pandemisë COVID-19. Normat më të ulëta vërehen tek migrantët që kanë emigruar para vitit 2005, veçanërisht ata që janë larguar para vitit 2000, ku vetëm 8 për qind kanë marrë hua, duke sugjeruar se migrimi i hershëm shoqërohej me kosto më të ulëta ose mbështetej më shumë në rrjetet familjare.
Barrën financiare të migrimit e përcakton ndjeshëm edhe vendi i destinacionit. Migrantët që zhvendosen drejt vendeve me të ardhura të larta dhe më të largëta kanë më shumë gjasa të përballen me kosto të konsiderueshme, të cilat shpesh kërkojnë kredi ose mbështetje financiare shtesë. Normat e huamarrjes ndryshojnë gjerësisht sipas destinacionit, duke reflektuar dallimet në kostot e migrimit, kërkesat për hyrje dhe natyrën e kanaleve migratore. Migrantët që shkojnë drejt Shteteve të Bashkuara raportojnë normën më të lartë të huamarrjes, me 56 për qind, të ndjekur nga ata që emigrojnë në Mbretërinë e Bashkuar me 44 për qind. Këto shifra tregojnë se migrimi drejt këtyre vendeve zakonisht përfshin shpenzime të larta fillestare, si tarifat e vizave, kostot e udhëtimit dhe pagesat për ndërmjetësim.
Në të kundërt, huamarrja është dukshëm më e ulët tek migrantët që udhëtojnë drejt Greqisë, me 9 për qind, dhe Italisë, me 10 për qind, çka lidhet me afërsinë gjeografike, kostot më të ulëta ose përdorimin e kanaleve më informale të migrimit. Ndërkohë, Gjermania dhe Franca pozicionohen në një nivel të ndërmjetëm, me norma huamarrjeje përkatësisht 31 për qind dhe 27 për qind. Këto të dhëna tregojnë qartë se kostoja dhe destinacioni i migrimit janë faktorë kyç në vendimmarrjen financiare të migrantëve, duke theksuar pabarazitë strukturore që shoqërojnë procesin e migrimit ndërkombëtar./ekofin.al
