Ilir Muharremi, kritik i artit
Arti i artistit Faton Aliu do të prezantohet në SHBA, në Santa Fe New Mexio, në Galerinë prestigjioze me famë botërore “World Wide Art Promotion” më 11 korrik. “Peizazh impresiv” teknika akril në pëlhurë, është punimi që do të prezantohet para artdashësve. Në këtë pikturë ngjyra është mbret i imazhit, është një valëvitje simfonike brenda kompozicionit. Ndërthurje poetike dhe estetike në bazë të renditjes figurative. Kontrasti ndërmjet qiellit gri dhe portokallies në mes të pikturës zgjon iluzionin estetik të një thellësi filozofike që shpalos ndërgjegjen dhe egon sepse gjithçka është e menduar, analizuar e pastaj plasuar. Një uragan ngjyror, mes identitetit të secilës nuancë dhe çdo njëra ka pozicionin e vet qoftë e bardha e cila lehtë dhe pak zë një vend nëpër hapësira ngjyrore, poashtu edhe e zeza e lehtë pikaset aty këtu nëpër këtë ngrohtësi. Këtë pikturë mund ta soditësh me orë të tëra dhe çdo vëzhgim sjellë silueta të reja brenda imazheve lëvizëse e poetike. Mjeshtëria është te ngjyra, forma, drita, kontrasti dhe shtrirja kompozicionale sikur të përpinë vepra e prapë nga ky fluturim të kthen në një pikë që në vete mediton më ditë të tëra duke mos e hequr nga kujtesa. Qëllimi i artit është ky: jetëgjatësia ngjyrore të njeriu dhe simfonia e orkestruar nga elementet figurative. Veçmas ndjena e kësaj pikture buron nga kontrasti i fuqishëm midis zonës së poshtme, ku mbizotërojnë nuancat e thella jeshile e të errët, dhe shiritit të zjarrtë portokalli që shtrihet horizontalisht në mes. Në pjesën e poshtme, gërshëria e furçës krijon një sipërfaqe të lëkundur, gati si kriptë pyjore apo një fushë e trazuar nga erërat e forta. Ky segment ka tonalitete jeshile-gjëndër dhe të zinj të hidhur, të shtresuar në mënyrë që të krijojnë densitet dhe peshë vizuale, sikur toka të lëvizte poshtë pikturës.
Më sipër pikë faqja e portokallies shpërthen papritur, duke sjellë në kujtesë diellin që perëndon ose një fushë të mbuluar nga barishte të vona pranvere që kanë marrë ndezjen e fundit të dritës. Vija ngjyrash ku portokallia kalon në të kuqe të butë, pastaj në lëngatë të zbehtë kafeje sjell një ndjenjë drite që ndez gjithë kompozicionin. Ky shirit i shndritshëm, i hapur, ka edhe zona me të verdhë krejt të mbivendosur, duke krijuar pika presioni që tërheqin vështrimin drejt qendrës. Në pjesën e mesme të sipërme, piktori e ka lënë hapësirën të lirë dhe të çliruar: një sfond gati i bardhë, me prekje të holla gri dhe blu , që ngrenë idenë e një qielli të mjegullt ose të përgjumur nga një mëngjes me re të lehta. Lëvizjet horizontale të furçës janë delikate, si fryma e parë e erës që shpërndan mjegullën. Në disa pika vërehen goditje më intensive me blu-jeshile shumë të lehtë, si shtjellime të natyrës që nuk janë përmbajtur brenda kornizës së sipërfaqes.
Formalisht, piktura zhvillohet në shtresa horizontale: toka e errët, vula e zjarrtë pranë horizontit, pastaj hapësira e qetë e qiellit. Kjo strukturë horizontale i bën së bashku me ndryshueshmërinë e goditjeve nga ato të dendura, të çrregullta, në poshtë, tek ato të lirshme, të zhveshura në lartësi një kompozicion dinamik që rrëfen për kalimin e diellit dhe kohës. Forma të cilat mund të perceptohen si silueta të drunjve apo grumbuj shkurresh ndjehen të paqarta e të shpërndara, sikur natyra të ishte në lëvizje të përhershme, dhe vendin e përhershëm e zë lëvizja e përkohshme. Kontrasti midis tonaliteteve ngrohtësia e portokallit dhe njomësia e të ftohtit në pjesën e sipërme është një lojë mes dritës së fundit të diellit dhe ngrijës së dallgëve të reja të qiellit. Kjo nuk është vetëm një ndarje vizuale, por një ndarje emocionale: një gjendje që balancohet mes zjarrtë dhe hidhur, mes forcës dhe qetësisë. Tonalitetet e zbehta në pjesën e sipërme sjellin një nuancë meditimi, si të ishte mentali që relaksohet pas përplasjes së energjisë. Estetikisht, piktura ruan një gjendje lirie: vetë trajta abstrakte e peizazhit i jep shikuesit mundësinë të përjetohet si reflektim individual. Detajet nuk janë të paracaktuara, nuk të drejtojnë dot në një skenë të vetme, por të ofrojnë copëza të mbivendosura ndjenjash e aspekteve të natyrës së përjetshme. Ajo qëndron diku ndërmjet një fushëzimi pranveror të ndezur dhe një qetësie të shkaktuar nga retë e lehta, sikur moti vetë të dëshmojë një moment tranzicioni. Në aspektin poetik, kjo vepër ngjan me një tingull gjysmë të heshtur: mund ta imagjinosh si një varg të gjatë që fillon i ashpër e zhurmues te poshtë, ku toka pasuron luteinën e saj, dhe ngadalë depërton në melodinë e lartë, të qetë, gjurmë e frymëmarrjes së gjerë të qiellit. Portokalli, si një refren i zjarrtë, kthen sytë hyjnorë të natyrës në vëmendjen e përkohshme, para se gjithçka të zbehet në diçka më eterike.
Në përmbledhje, kjo pikturë është një simfoni ngjyrash dhe goditjesh furçeje që tund veten mes kontrastit të fortë dhe lirisë së plotë: tokë e zezë shkëlqyese, horizont i thyer nga portokalli i zjarrtë dhe qiell i përgjumur me premtime drejt ligjeve të kohës. Ajo të fton të humbasësh në hapësirën poetike të pandërprerë midis tokës dhe qiellit, një peizazh abstrakt që vështron pa u ndalur te forma të caktuara, por të lë emocionet e komunitetit tonë njerëzor me lëvizje dhe poetik të mirëfilltë.
