The Guardian ka shkruar se pamja e jashtëzakonshme dhe stili i saj i veçantë, i mbuluar me tatuazhe, shpesh nuk i ka dhënë Angelina Joliet shumë hapësirë për të qenë aktore e larmishme.
Për më tepër, ajo prej kohësh nuk ka treguar interes të madh për aktrim. Që nga viti 2012, ka dalë fizikisht në ekran vetëm shtatë herë, duke preferuar regjinë, familjen dhe punën e saj humanitare.
Filmat që ka realizuar si regjisore kanë pasur qëllime fisnike, por kanë pasur pak vlerë artistike. Filmi i saj i fundit, “Without Blood”, u shfaq vitin e kaluar në Festivalin e Torontos, por ende nuk ka shpërndarje në SHBA. Ndërsa hyn në të 50-at, duket se Jolie po e rigjen pasionin për aktrimin.
Pas dështimit katastrofal në arkat filmike të filmit të Marvelit “Eternals”, të cilin kritiku i “The Guardian, Benjamin Lee e quan “fantastikisht i mërzitshëm”, ajo u lirua nga pritshmëritë për vazhdime në filma superheronjsh.
Filmi biografik i vitit të kaluar për këngëtaren e njohur të operas, Maria Callas, nuk i solli nominim për “Oscar”, siç synohej, por e ktheu Jolien gradualisht në qendër të vëmendjes.
Megjithatë, filmi i saj i ri, “Couture”, që u shfaq premierë në Toronto, sipas Lee’s, nuk funksionon në asnjë nivel dhe është po aq i hollë e i konsumueshëm sikur diçka e blerë në dyqane të zakonshme.
Regjia është e Alice Winocour, e cila më parë në Toronto solli dramën “Paris Memories”. Por kujdesi dhe delikatesa e atij filmi mungojnë krejtësisht te filmi “Couture”.
“Çdo personazh dhe çdo ide janë tepër sipërfaqësore për t’u dukur të vërteta”, shkruan Lee
Winocour përpiqet t’i japë filmit ndjesi dokumentari, por, siç thotë një personazh në film: “Vetëm pse diçka është e vërtetë, nuk do të thotë që është interesante”.
Në letër, roli i Jolies tingëllon intriguese. Ajo luan rolin e Maxine, një regjisore filmash të frikshëm që përballet me dyshimin se do të diagnostikohet me kancer të gjirit. Maxine angazhohet nga një shtëpi franceze e modës për të realizuar një film të shkurtër që do të hapë shfaqjen e tyre në Javën e Modës në Paris. Historia e saj ndërthuret me dy rrëfime të tjera, një modele 18-vjeçare nga Sudani i Jugut, Anyier Anei, që merr shansin e saj të parë të madh, dhe një grimere, Ella Rumpf, me ëndrra për t’u bërë shkrimtare.
Por, Lee shkruan se gjithçka është po aq e lehtë dhe e parëndësishme sa një pupël, me një dramë konvencionale që rrotullohet vetëm rreth diagnozës së Maxine’s. Shikuesi ndoshta ndien emocion kur Jolie shfaqet në situata që i ka përjetuar vetë, por asgjë nga mënyra se si janë shkruar apo realizuar skenat nuk e jep ndjesinë e përvojës reale, gjithçka duket e zakonshme si një film televiziv.
Kritiku ka shtuar se Jolie mbetet padyshim yll karizmatik, por jo me shumë thellësi në këtë rol.
Sipas tij, ajo nuk arrin ta gjallërojë një personazh pa tipare të dallueshme dhe asnjëherë nuk e bën shikuesin të harrojë se kë po sheh.
Edhe flirtimi i shkurtër i personazhit të saj me kameramanin, Louis Garrel, nuk sjell asgjë më shumë se skena të thata dhe pa pasion.
Dy personazhet e tjera gra, modelja e re dhe grimerja e papërmbushur, kishin potencial, por Winocour nuk arrin ta shndërrojë jetën e tyre të zakonshme në histori që mbajnë peshë. Rezultati është një dramë e zbrazët, që në momentet e fundit të saj, me një zë të zbehtë rrëfyes dhe një stuhie shiu të dramatizuar, fillon të ndihet po aq e pakuptimtë sa një film bosh i sponsorizuar nga një brend mode.
“Filmi e bën botën e modës të duket vdekjeprurëse e mërzitshme, sikur Winocour e urren po aq sa edhe protagonistja e saj”, përmbyll Lee.
