Nga Roland Lami
Marrëdhënia mes Partisë Demokratike dhe përfaqësuesve të Bashkimit Europian e Shteteve të Bashkuara ka hyrë prej kohësh në një spirale tensioni, ku secila palë flet, por asnjëra nuk dëgjon. Në çdo raport ndërkombëtar mbi zgjedhjet apo reformat, PD-ja reagon me gjuhë të ashpër dhe akuza të drejtpërdrejta, duke portretizuar diplomatët si të njëanshëm, të painformuar apo të kapur nga narrativat e qeverisë. Në këtë klimë të ndezur, diskursi politik shqiptar është shndërruar në një duel perceptimesh, ku faktet nuk kanë peshën e deklaratës së fortë dhe retorika shpesh merr vendin e argumentit.
Ndërsa BE-ja dhe SHBA-ja publikojnë vlerësime të bazuara në raporte, vëzhgime dhe dokumente, PD-ja reagon me versionin e saj të realitetit, të strukturuar më shumë mbi besimin e brendshëm sesa mbi prova të verifikueshme. Shpesh, në komunikimet e PD-së, diplomatët akuzohen se “nuk kuptojnë realitetin”, “iu referohen të dhënave të manipuluara” apo “bëhen pjesë e propagandës së qeverisë”. Kjo retorikë e ashpër që fillon te lideri legjendar i saj dhe zbret në kor te të tjerët të krijon idenë se PD-ja ka kohë që ka hyrë në fazën kur njeriu i zemëruar nuk i flet më botës, por fillon t’i flasë vetes me zë të lartë duke bindur veten se e vërteta që dëgjon brenda dhomës është më e madhe, më e fuqishme dhe e vetmja që vlen të thuhet.
Në anën tjetër, qeveria e shfrytëzon këtë përplasje të PD me ndërkombëtarët jo pak raste për ta paraqitur veten si “palë racionale” që ndjek standardet e BE-së dhe SHBA-së. Ky kontrast i shërben pushtetit për të justifikuar problemet e veta të qeverisjes, korrupsionin e lartë, mungesën e transparencës, centralizimin e institucioneve në disa duar, duke ia hedhur fajin opozitës “që s’di të sillet”, “që bojkoton”, “që saboton”, “që është revanshiste”. Në këtë mënyrë, sjellja agresive e PD-së i shërben qeverisë për të mbuluar defektet e veta. Një lloj paralogjike politike ku gabimet e qeverisë justifikohen përmes gabimeve të opozitës.
Përfaqësuesit ndërkombëtarë, ndërkohë, mbeten të palëkundur në qasjen e tyre teknike. Ata shohin procedura, jo retorikën, standarde, jo emocione, prova, jo supozime, dhe gjeopolitikën përpara parametrave strikt të demokracisë. Ky qëndrim i qëndrueshëm diplomatik e irriton edhe më shumë PD-në, e cila e interpreton si mungesë vëmendjeje apo moskuptim të thellë të krizës politike shqiptare. Ashtu si dikush që dëshiron t’i tregojë botës plagën e vet, por gjen përballë vetëm një mjek që kërkon analizat laboratorike, PD-ja ndjehet e pavlerësuar dhe e padëgjuar ndaj ngre zërin edhe më shumë.
Në këtë terren, formësohen dy narrativa të ndara. BE-ja dhe SHBA-ja flasin për progres të kufizuar, për probleme reale por të matshme, për devijime që nuk ndryshojnë tërësisht rezultatin e zgjedhjeve. PD-ja flet për manipulim masiv, për shtet të kapur, për një sistem që rrëzohet brenda natës. Mes këtyre dy këndvështrimeve, hapet një hendek politik dhe njohës që thellohet dita-ditës. Analistët e shohin PD-në gjithnjë e më të mbyllur brenda vetes, duke qarkulluar të vërtetat e saj ashtu si një organizëm që riciklon ajrin që ka brenda, duke humbur kontaktin me oksigjenin e botës së jashtme.
Në këtë dinamikë të përmbysur, qeveria del përfituesja më e madhe. Ajo paraqet veten si “partneri i besueshëm i ndërkombëtarëve”, ndërkohë që përdor çdo incident dhe deklaratë ekstreme të PD-së për të treguar se opozita është e papjekur dhe e paaftë për të marrë përgjegjësi. Kjo krijon një paradoks të dhimbshëm: PD-ja mendon se po demaskon qeverinë, por në realitet i jep asaj instrumentin më të fortë për të konsoliduar pushtetin.
Në fund, të vërtetat e PD-së mbeten të ngujuara si në një dhomë jehone, ku fjalët përplasen në të njëjtat mure dhe kthehen mbrapsht me të njëjtin ton. Ndërkombëtarët nuk i adoptojnë si qëndrime, qeveria i përdor si argument kundër saj dhe publiku mbetet i lodhur nga një retorikë që nuk prodhon as ndryshim, as dialog. Në vend që t’i flasë realitetit, PD-ja i flet vetes dhe sa më shumë e bën këtë, aq më shumë qeveria paraqitet si “e vetmja” që ruan stabilitetin.
Kështu, Shqipëria mbetet peng e dy ekstremiteteve: një opozite që e shpjegon gjithçka me fajin e të tjerëve dhe një qeverie që e justifikon çdo dështim me sjelljen e opozitës. Ndërsa BE-ja dhe SHBA-ja kërkojnë standarde dhe maturi politike, skena shqiptare shpesh prodhon vetëm zhurmë një zhurmë që mbyt arsyen, dialogun dhe vetë mundësinë për të ecur përpara.
